Twee mensen staan op een paar meter van elkaar. De lucht is geladen met boosheid en gemene opmerkingen.
Je merkt meteen dat er dingen gezegd zijn die niet hoefden, die diep verborgen zaten maar toch op de één of andere manier naar boven geborreld zijn.
Het gezicht van de vrouw is vertrokken van verbazing en opkomende pijn. De man schudt zijn hoofd. Hij heeft al spijt van zijn woorden maar mist de gave om de tijd terug te draaien. Ze hebben ruzie gehad, en dat is normaal.
Hier zie ik je fronsen. Normaal? Ach, je kent ze ook. Die koppels die nooit ruzie maken. Die elk denkbaar moment elkaar zoetje en schatteke noemen en rond elkaar fladderen als verliefde kolibries op xtc. Zij hebben de perfecte relatie. Een verstandhouding uit de duizenden.
Elke vrouw uit de buurt slaagt groen uit van afgunst en elke man ruikt van mijlen ver dat er iets niet pluis is met die twee.
Dat koppel staat op een goede zaterdagmorgen in de krant: Familiedrama met grimmige afloop. Niemand had het zien aankomen, iedereen enorm verbaasd.
De verklaring is eigenlijk heel simpel. Het koppeltje had eigenlijk vergeten dat we mensen zijn van vlees en bloed. Mensen met gebreken, angsten en twijfels. Zij waren zo bezig met het ontwijken van die menselijkheid dat het de mogelijkheid had te groeien tot iets wat niet meer te ontwijken viel.
Eén klein zaadje werd geplant, ergens jaren geleden. Hij stoorde zich enorm aan de manier waarop zij haar eten kauwde. Voor twintig jaar zei hij niets en ontweek alle frustratie. Tot het barstte.
Je weet nooit wat er achter gesloten deuren gebeurd. Mensen zijn haast getraind in het voorhouden van een masker. De vriendelijke bescheiden man van over de deur is misschien het grootste beest denkbaar. De ijzerharde tante met het opgestoken haar het liefste wezentje na de troetelbeertjes. Maar ik wijk af. Ruzie is gezond.
Zoals in voorgaand voorbeeld is het duidelijk dat sommige zaken “uit het systeem” moeten geworpen worden voor ze verzuren en groeien. We zijn allemaal anders dus het is doodnormaal dat mensen waar je dag in, dag uit mee omgaat je op je zenuwen werken. Pas op, het is nog altijd geen goed idee om na een lange werkdag de deur in te vallen met “hallo schat, je ziet er uit als een vogelverschrikker, je kan niet koken en ik hoop dat je moeder vanavond nog doodvalt”
Ruzie maken is een kunst op zich. Vergeet niet dat het ook hier gaat om communicatie.
Koppels die goed kunnen praten zijn ook koppels die goed ruzie kunnen maken, en goed betekent niet altijd harder.
In een goede ruzie zijn er twee partijen. Twee kampen die een wisselwerking van meningen brengen, die zowel aanklager als verdediging spelen om dan uiteindelijk op een vurige wijze vrede sluiten.
Ze hebben beide iets bijgeleerd en hun relatie heeft net weer iets gewonnen in duurzaamheid en kracht.
Dit werkt natuurlijk niet wanneer één partij al de artillerie op zich neemt en de andere wegloopt.
Een scenario waar er te heftig gereageerd word over een akkefietje of dingen speciaal gezegd worden om blijvend te kwetsen worden ook best vermeden.
Er is een gezegde dat zegt “Waar hartstocht brandt, daar zal ook vuur verschijnen.” Kunnen we dit doortrekken en tot de conclusie komen dat je in een relatie waar de vonken af vliegen ook kunt verwachten dat er wel eens een hard woord valt?
Kijk vanavond eens diep in de ogen van je partner, vertel eens wat er op je lever ligt en kijk onmiddellijk uit wat hout je relatie gemaakt is. Als na de ruzie het vergevingsproces overslaat naar de slaapkamer, noem het dan brandhout.
Het gezicht van de vrouw is vertrokken van verbazing en opkomende pijn. De man schudt zijn hoofd. Hij heeft al spijt van zijn woorden maar mist de gave om de tijd terug te draaien. Ze hebben ruzie gehad, en dat is normaal.
