Afscheid nemen is moeilijk. Soms kijk je met vertedering naar jonge koppeltjes die twee of meer treinen laten voorbijgaan om toch net iets langer het moment van vaarwel uit te kunnen stellen. Voor hun is een dag zonder elkaar een kloof die bijna niet te overbruggen is. Elk moment is kostbaar.
Later, als je wat “gegrond” bent in je relatie is een dag niets, het kan zelfs soms een zucht van verlichting geven om eens volledig je eigen zin te doen.
Vrouwtje is naar haar ouders, het kot is van mij! Als een partner dan een week of twee verdwijnt is ook daar het gevoel van gemis te verwachten.
Wat deze voorbeelden gemeen hebben is de wetenschap dat er een weerzien is. De kloof is niet eindig en zelfs bekend.
Het is een onmiddellijke troost voor het verlatingsgevoel. Soms is het ook anders met een ander soort pijn als gevolg. Het vaarwel.
Er zijn mensen die verlaten en mensen die verlaten worden.
Ja logisch, hoor ik je denken, als je het ene hebt heb je automatisch ook het andere. Dit is echter niet wat ik bedoel. Ik leg het even uit met behulp van een chinese vrijwilliger in dit artikel… We noemen hem Bert.
Aan het begin van je “liefdescarriere” beginnen de meeste mensen redelijk onschuldig. Het blad is onbeschreven en de toekomst is rooskleurig. Ik zal je eeuwig liefhebben, blijf voor altijd bij mij…..die dingen. Aangezien steeds minder mensen voor hun volledige leven bij dezelfde partner blijven is het dan ook normaal dat onze proefpersoon vroeg of laat verlaten wordt.
We vinden Bert terug enkele minuten nadat zijn eerste liefje hem verlaten heeft voor een kerel met een grotere brommer. Hij weet niet wat er net gebeurd is en heeft het gevoel dat de grond onder zijn voeten hem net verzwolgen heeft. Enkele maanden later echter, heeft hij iemand nieuw gevonden en begint er terug aan met frisse moed. Het verleden is het verleden immers.
Drie maanden later zit hij terug aan de waterkant
Met een goedkope fles wijn en een reeks pijnlijke herinneringen.
Na een paar keer zien we een verandering gebeuren in onze Bert. Hij is het beu om iedere keer tegen honderd per uur over scherp grind te schuiven, zich af te stoffen en voort te lopen. Nu draait hij de rollen om, hij zal nu eerst opstappen als het hem niet bevalt en niet andersom.
De verlatene wordt een verlater. De volgende keer dat een relatie hem niet zint neemt hij zijn rugzak en loopt weg. De cyclus zet zich voort.
Iemand verlaten is een bewuste keuze.
Als je geen gevoelens hebt voor de persoon in je leven, of je wil ontsnappen aan een ongelukkige situatie, is het soms eenvoudig. Soms.
Iedere keer en in elke situatie schuifel je dichter naar die drempel echter. Je maakt je klaar om een persoon uit je leven te weren en misschien nooit meer te zien.
Hoe groot die drempel is wordt bepaald door je personaliteit en de dingen die je meegemaakt hebt in je leven. Voor sommige mensen is het nooit eenvoudig. Je mag er ook van zeker zijn dat in afscheid, de ene partij bijna nooit de andere zal snappen. Het eenvoudigste is opstaan en weg lopen. De boeken dicht doen, de wonden laten genezen en later opnieuw proberen.
Soms is het ook een levensles eens achter je te kijken naar de brandende bruggen. Te veel vuur krijg je nooit geblust.
