Een jaar na mijn scheiding ontmoette ik Jan, hij liet zijn hond uit in het park.
Het was in de lente van vorig jaar, die mooie lente. Ik zat nu en dan in het park te lezen ‘s avonds na mijn werk, ik had geen zin om naar huis te gaan, naar dat lege huis. Jan en ik raakten aan de praat.
Hij gaf me een goed gevoel, deed niet opdringerig, het was leuk om samen tijd te spenderen.
Meer zelfs, op den duur popelde ik altijd hem te zien. Ik ging speciaal vaker in het park zitten en was altijd blij als ik hem zag met zijn hond Mika, een herder.
Toen stelde ik voor om eens lekker te gaan eten.
Met dat voorstel om eens op een avond, een échte date te doen, zag ik meteen de twijfels in zijn ogen. Hij stemde toe, maar ik voelde dat er iets mis was.
Ik ging me van alles afvragen natuurlijk. Misschien had hij al een vrouw? Hij had me gezegd dat hij ook gescheiden was. We hadden het vaak over onze exen. Waren dat allemaal leugens?
Die avond zelf was hij heel gespannen, anders dan anders. Ik had het restaurant uitgekozen en ik moet toegeven, het was aan de duurdere kant.
Omdat hij zo nerveus was en ik me al de hele week van alles had zitten afvragen, gedroeg ook ik me stroef. Ik snapte pas wat er aan de hand was toen we de rekening kregen. Jan draaide heen en weer op zijn stoel, begon te zweten, en keek me uiteindelijk hulpeloos aan.
‘Ik heb geldproblemen,’ zei hij
Hij begon er bijna bij te huilen. Toen vertelde hij me alles. Hij had altijd een eigen zaak gehad, die was de laatste jaren slechter beginnen lopen, hij kreeg schulden en op dat moment is zijn vrouw vertrokken. Nu moet hij alimentatie voor haar en de kinderen betalen.
Hij kon zich dit etentje niet permitteren en ik merkte dat hij zich daar heel erg voor schaamde. Hij had het nooit over die zaak gehad tegen me, hij werkte intussen als tuinier, in loondienst, dus hij verdiende geld, maar hij zat met een heel zware schuldenlast die hem wellicht de rest van zijn leven zou achtervolgen.
Ondanks zijn problemen stond hij erop de rekening te betalen.
Eenmaal buiten het restaurant nam hij vluchtig afscheid en verdween hij als een dief in de nacht. Ik heb hem sindsdien nooit meer gezien. Ik ben nog vaak naar het park geweest, maar hij komt er niet meer. Dat vind ik rot. Het is heel dubbel.
Ik heb geen financiële problemen maar om een relatie te beginnen met iemand die elke cent moet omkeren, daar heb ik weinig zin in. Continu je geld moeten natellen, het zou alles te moeilijk maken. Dan kun je nooit samen op reis, je kunt zelfs amper naar de cinema, laat staan iets gaan eten. Alle gezelligheid wordt bij voorbaat uitgesloten door die problemen.
Ik zou ook niet altijd alles kunnen betalen, zoveel geld heb ik nu ook weer niet, en daarbij, hij is niet het type dat dat zou willen. Zo groot is zijn schaamte erover, waarschijnlijk voelt hij zich als man mislukt, omdat hij mij zogezegd niks te bieden heeft.
Ik weet nog altijd niet wat ik ervan moet denken.
Het is een jaar geleden nu. Ik mis hem nog steeds. Er is nooit iets gebeurd tussen ons, enkel een zoen ter begroeting en ter afscheid, maar mijn hart lijdt eronder. Ik zag een toekomst met hem. Als zaken zoals geld er niet toe zouden doen, dan hàdden we een toekomst, we konden zo goed praten.
Ik heb hem nog gebeld, hij neemt niet op. Ik weet dat hij ook gevoelens voor me had, zoiets voel je aan. Het is zo spijtig. Ik kan het nog niet loslaten maar ik weet dat het moet. Ik loop wel nog enkele keren per week door dat park, het is vlak bij mijn werk. Maar hij en Mika zijn er nooit.
