Eén van mijn jeugdvrienden, muzikant en verstokt vrijgezel, zit sinds recent perféct halverwege tussen zijn 40ste en 50ste verjaardag. “Gefeliciteerd! 45 toeren; dat is een hitsingle!!”, stuurde ik hem. Alleen de 35-plussers, waarschijnlijk, weten nog wat ik daarmee bedoelde.
Evengoed recent, een maandje geleden ongeveer, vierden mijn schoonouders hun 50-jarige huwelijksjubileum. Alle drie deze mensen: perfect gelukkig in hun bestaan.
Laat ons eerlijk zijn: er bestaat géén geijkte formule, geen sleutel tot tevredenheid. Geluk is grotendeels persoonlijk – het hangt af van je wensen, je verwachtingen, je ambities, je verzuchtingen. Ook – of zelfs: vooral?! – in relaties en romantiek.
En in al onze menselijkheid zetten we daarin regelmatig onszélf een hak. Want het gras lijkt altijd zoveel groener aan de overkant… Terwijl eigenlijk het leven is zoals het is. Wie alleen is, vraagt zich vertwijfeld af waarom iédereen, werkelijk de hele wereld behálve jij, perfect gelukkig & in harmonie met de liefde van zijn/haar leven kan & mag samen zijn.
Wie na jaren van liefdevolle aandacht en geduld wederzijds mag vaststellen dat zijn/haar relatie is uitgegroeid tot een hechte band, verlangt naar de dagen van weleer toen ‘liefde’ nog geen verplichting leek en louter om het plezier van alledag draaide.
Wie met de scherven van een gebroken hart op zak zijn/haar weg in het lever verder zet, en daarbij nieuwe relaties het pad kruist, zal zich nogal gauw betrappen op het stiekem afwegen van deze nieuwe ontmoetingen ten opzichte van hen die achtergelaten werden. En wie zich in de wittebroodsweken van een relatie bevindt, zal al te gauw de andere verdenken van ‘verlatingsangst’ als die niet even snel tot een volgende, verdere stap bereid is. En zo zouden we nog wel even kunnen doorgaan!
Het mooie daaraan is dat we allemaal wel eens door dergelijke fratsen van de geest geplaagd worden. Dat we moeite hebben om te aanvaarden dat het leven is zoals het is. Iedereen draagt zo één of enkele aapjes op de rug... Dus óók diegene die naast jou in bed ligt.
En het prachtige aan een betekenisvolle relatie, of deze nu door de jaren gelouterd is of nog slechts in de kinderschoenen staat, is voor mij net niet dat jouw ‘andere’ je gaat behoeden voor al dit soort twijfels, ze wegnemen zou…
Neen; net omgekeerd. Dat jij ze leert herkennen & erkennen bij jezelf, juist door ze te herkennen & in hun waarde te laten bij jouw wederhelft. Zo geef je elkaar de ruimte om 100% jezelf te zijn – misschien niet de sleutel tot geluk, maar alvast zeker wél de sleutel tot een duurzame relatie.
…En onze (hit-)singles!? Ook wie zweert bij louter losse, kortstondige ontmoetingen, of zelfs het rigoureuze alleen blijven, kan door zichzelf op het verkeerde been gezet worden. Als single ben je bij dat 100% jezelf zijn je eigen klankbord. Niet simpel!
Daarom: ga nooit de vragen die heersen uit de weg. Niet bij je geliefde, en ook niet bij jezelf. Better the devil you know, nietwaar…
