Alleenstaande Het woord heeft een negatieve bijklank.
Het klinkt als: "alleen, geisoleerd, zonder steun" en het heeft een ondertoon van "afwijkend , anders".
Alhoewel: volgens gegevens van het rijksregister is ongeveer 28 % van de Vlaamse bevolking alleenstaand (met of zonder kinderen).
Volgens andere bronnen woont 1 kind op 8 samen met zijn alleenstaande ouder.
Zo uitzonderlijk is alleenstaande ouder zijn dus beslist niet. Sterker: volgens dezelfde overheidsgegevens heeft 1 op 5 kinderen ooit samengewoond met een alleenstaande ouder.
De overgrote meerderheid daarvan na een echtscheiding en 9 op de 10 wonen/woonden bij hun moeder.
Hoe verloopt het eigenlijk verder met het leven van al die alleenstaande ouders?
Diverse studies tonen aan dat scheiden vooral veel miserie meebrengt die bovendien nog jaren nazindert.
Gescheiden vrouwen lijken zich emotioneel makkelijker over de scheiding heen te zetten dan mannen. Maar hebben anderzijds, over het algemeen, meer financiele problemen. Beperkingen door aanwezigheid van de kinderen zijn daar beslist niet vreemd aan.
Gescheiden mannen van hun kant hebben vreemd genoeg meer emotionele moeite met de breuk dan hun ex.
En ook de gezondheid gaat erop achteruit. Er is via onderzoek aangetoond dat gescheiden mensen 20 % meer kans maken op chronische ziekten. Die verhouding verbetert wel zodra zij opnieuw een partner hebben, maar de frequentie aan ziekten blijft toch hoger liggen dan bij koppels.
Daarop zou je zeggen: dan maar zo snel mogelijk hertrouwen of op zijn minste een nieuw gezin stichten met een andere partner.
Dat biedt alleen maar voordelen : liefde en genegenheid, steun voor de opvoeding van je kinderen en meer financiele zekerheid.
Uit cijfers van de Vlaamse overheid blijkt echter dat vier jaar na de scheiding minder dan de helft van de gescheidenen terug in een gezin woont (gehuwd of samenwonend).
Bij degenen die jonger waren dan 40 op moment van de scheiding is vier jaar later 1 op 5 mannen hertrouwd, tegen slechts 1 op 10 vrouwen. Bij de mensen boven de 40, op moment van scheiding, woont na 4 jaar ongeveer 1 op 3 in een nieuw samengesteld gezin. Ruim 80 % van de nieuwe gezinnen hebben kinderen.
Dan komt vanzelf de grote hamvraag: waarom blijven zoveel alleenstaande ouders alleen?
Zuiver rationeel is een nieuw gezin de verstandige, logische en meest economische oplossing, dat weet iedereen. Voelen zij dan geen behoefte aan een nieuwe relatie? Zijn zij zo ontgoocheld, dat ze het risico op een herhaling willen voorkomen door alleenstaande ouder te blijven ? Of duurt het zolang voor de breuk emotioneel is verwerkt?
Is men door de slechte relatie ervaring misschien té kritisch geworden tegenover nieuwe relatiekandidaten ? Of zijn die nieuwe kandidaten te weinig geinteresseerd in een alleenstaande ouder.
Lees: zijn de kinderen misschien de struikelsteen?
Daar is voor zover ons bekend nog geen ernstig onderzoek naar gedaan.
Wel is het gegeven bekend dat velen moeite hebben om afstand te nemen van de emoties over hun relatie breuk. De gevoelens over die schokgolf in hun leven zijn echt, ze komen uit het diepste, rauw en onvervalst. Maar teveel emotie veroorzaakt blikvernauwing.
Dikwijls beginnen emoties dan het rationele te overheersen en wordt het moeilijk zich op iets positiever te richten.
Misschien zit daar, voor sommige alleenstaande ouders, een deel van de oplossing : niet meer over praten, hoofdstuk afsluiten en uitsluitend nog focussen op de toekomst.
Je ex-partner heeft je verleden verknald, laat hem nu ook niet je toekomst verbrodden.
Bronnen: *E. Lodewijckx, Kinderen en scheiding van de ouders: de woonsituatie enkele jaren later *E. Lodewijckx, Kinderen en scheiding van de ouders: een demografische schets *E. Lodewijckx, Types van huishoudens *M. Corijn, Echtscheidingen in België: met of zonder kinderen *M. Corijn, Uit de echt gescheiden en dan …. ?
Alhoewel: volgens gegevens van het rijksregister is ongeveer 28 % van de Vlaamse bevolking alleenstaand (met of zonder kinderen).
